“Να είμαστε καλά να ξαναβρεθούμε“, άκουγες όταν άρχισαν να μπαίνουν ένας-ένας στο Blue Star Paros, το πρωί της 2ας Μαϊου, στο λιμάνι της Αιγιάλης. Αμοργός λες και το μυαλό σου ταξιδεύει ήδη…. Ψημένη Ρακί, Παναγία Χοζοβιώτισα, γλέντι στην παλτεία της Γιάλης, ανάβαση στη Νικουριά, το Trail Challenge των 19 χιλιομέτρων που διασχίζει σχεδόν όλο το νησί κατά μήκος και πόσα άλλα….
Από που να ξεκινήσεις να γράφεις για αυτή την μοναδική εμπειρία και που να σταματήσεις… Ας προσπαθήσουμε τουλάχιστον…Εν αρχή, είναι το λιμάνι του Πειραιά. Εισιτηριάκια στο χέρι, επιβίβαση απόγευμα Πέμπτης στο Blue Star Paros και αναχώρηση για Αμοργό. Ενδιάμεσες στάσεις, Σύρος (προμήθεια σε λουκούμια και χαλβαδίποτες), Πάρος, Νάξος , Δονούσα και χαράματα κατά τις 03.00π.μ. στο λιμάνι της Γιάλης, στην Αμοργό.
Υποδοχή ηρώων στο λιμάνι, λες και κατακτήσαμε τα εδάφη που χάσαμε… Εμείς με το ένα μάτι κλειστό από τη νύστα και οι Αμοργιανοί λες και δεν τους έπερνε ύπνος. Τι παιδιά και αυτοί …. άρχισαν λοιπόν τις μοιρασιές στα πούλμαν, εσύ, εδώ, εγώ εκεί και βουρ όλοι για τα δωμάτιά μας. Εγώ με την Λίτσα, είχαμε την ευκαιρία να μείνουμε στο εξαιρετικό Uranos Studios, στον Άνω Ποταμό Μέτρα και με το που μπήκαμε στο δωμάτιο της λέω.. “μέχρι το δέκα, να δεις ποιος θα έχει κοιμηθεί πρώτος“…. έχασα ! 🤣 Η επόμενη μέρα, μας βρήκε με ελαφρύ αέρα, για καφέ στην παραλία και έτοιμοι για την πρώτη βόλτα στο νησί, μεστά από έναν ολόκληρο χρόνο αναμονής. Επσκεφτήκαμε με την παρέα, μια πλαϊνή παραλία , τον Χόχλακα, βγάλαμε τις απαραίτητες φωτογραφίες, κάναμε την φασαρία μας εκεί που κανείς δεν μας άκουγε, πήρα κι εγώ τα δικά μου κειμήλια και επιστρέψαμε για το μεσημεριανό μας.
Το βραδάκι, μαζεύτηκε ο κόσμος στο Maestro, το καφέ μπαρ της Γιάλλης, για να συντονιστούμε και να σχεδιάσουμε την αγωνιστική μας δράσης της επόμενης μέρας, που είχε ανάβαση και κατάκτηση Νικουριάς. Η παρεούλα το έριξε στα 250ράκια της ψημένης, με μουσικούλα και χαβαλέ , απλά γιατί οι περισσότεροι δεν ήξεραν τι τους περίμενε…έμαθαν όμως. 🤩
Πρωί Σαββάτου και ΄΄ολοι στον Άγιο Παύλο, να πάρουμε το καραβάκι των Βεκρήδων, να περάσουμε απέναντι στο “ακατοίκητο” και μοναδικό νησάκι της Νικουριάς. Εκεί, η ομάδα των εθελοντών, μαζί με τον χρονομέτρη, τον Σίμο και την Chronosystems και τους διασώστες της ΕΔΟΚ, είχαν αρχίσει ήδη να στήνουν την υποδοχή μας. ΄Ήρωες είπαμε…. . Μαζεύτηκε αρκετός κόσμος και θα έλεγα, αν μετρούσα πως 6 δρομολόγια τα έκαναν οι Βεκρήδες…μόνο για να μς φέρουν. Χωρίστηκε ο πληθυσμός σε 20δες, πήραν θέσεις και βουρ για την κατάκτηση του λόφου. Γιούρια δλδ, γιατί δεν υπήρχε Στρατηγός να τους δώσει την σωστή γραμμή. Όμως ο στόχος επετεύχθη. Όσοι πήγαν, άλλοι τόσοι γύρισαν. Δεν είχαμε απώλειες δλδ. Μικροτραυματισμούς είχαμε και αυτό γιατί είναι απρόβλεπτες οι πέτρες και η άμμος. Κινούντε βρε παιδί μου. Μετά τα γνωστά. Γιόγκα οι μισοί στην παραλία με την καθοδήγηση της Ελένης , κάποιο τολμηροί βούτηξαν για μπανάκι και οι υπόλοιποι σιγά σιγά, στο πλοιάριο της επιστροφής.
Απόγευμα Σαββάτου και όλο το νησί, βρέθηκε στην χώρα, για να δούμε την πιτσιρικαρία, να τρέχει στον παιδικό αγώνα. Αυτή η προσπάθεια της Παλιάς Στράτας, της διοργανώτριας αρχής, είναι άξια προβολής και συγχαρητηρίων. Δεν τρέχουμε για να βγούμε πρώτοι, τρέχουμε για να διδάξουμε στα παιδι΄ά μας, τον αθλητισμό και την συναγωνισμό. Παιδιά να τερματίζουν στην αγκαλιά των γονέων τους, άλλα χέρι χέρι πιασμένα, άλλα να κρατάνα τους γονείς τους και να αναρωτιούντε “τι συμβαίνει εδώ” και όλοι εμείς να τα χειροκροτάμε , με το καλύτερό μας τρόπο.
Το βραδάκι, Pasta Party, στον Ασκά, και μαζί τεχνική ενημέρωση από το Νίκο Ροδόπουλο, που έφαγε την θ΄έση της Σοφίας Βλαβιανού, με το γάντι. Η Σοφία σε όσους την ξέρουν, έλειπε, αλλά ήταν εκεί και ο Νίκος, ένας άξιος αθλητής και υπερμαραθονοδ΄ρόμος, με περγαμηνές και δόξες, πήρε άξια την σκυτάλη για να φέρει εις πέρας το τεχνικό κομμάτι της διοργάνωσης. Μαζί , από δίπλα , όπως πάντα η Ιωάννα με την Δέσποινα, να κατευθύνουν και να συντονίσουν, άπαντες. Δεν σας ρώτησα….τα φάγατε τα μακαρόνια σας 😂 Να ταν κι άλλα….έτσι ?
Ξημ΄έρωσε Κυριακή και πρέπει να πάμε να τρέξουμε την μεγάλη απόσταση. Για εμάς, εμένα και την Λίτσα, θα ήταν η τέταρτη φορά στις πέντε μας επισκέψεις στο νησί. Παναγία Χοζοβιώτισσα, οι καμπάνες στις θέσεις τους, η ώρα της εκκίνησης έφτασε και το πλήθος των δρομέων, άρχισε να ανεβαίνει τα σκαλοπάτια της “Χάρης” της , κάνοντας τον σταυρό τους, για έναν καλό και υγιή τερματισμό, στην άλλη μεριά του νησιού. Καλή δύναμη αδέλφια….
Το δρομολ΄όγιο εκπληκτικό, όπως πάντα. Τρέχεις στην άκρη του βουνού, έχοντας αυτό το βαθύ μπλε ή το απέραντο γαλάζιο στα δεξιά σου , φτάνεις στον πρώτο σταθμό , όπου φέτος είχε αλλάξει και πήγε στο “ξενοδοχιό”, μία ωραία παράμετρος, όπου βοήθησε τον φωτογράφο να μας καδράρει εντός του εγκαταλελειμένου κτιρίου και μετά βουρ για Παναγία Ασφονδιλίτισσα , όπου μας περίμενε το δεύτερο γκρουπ εθελοντών. Ανεφοδιασμός και πήραμε τον δρόμο για Άγιο Μάμα. Θέα που παγώνει το βλέμμα, με εικόνα Νικουριάς, θάλασσας και Νάξου στο βάθος. Για την Ελλάδα μας, ο Θεούλης κράτησε τον καλύτερο ευατό του. Ευλογημένος ο τόπος μας. Όμως μην πάρεις θάρρος, γιατί έχεις ακόμη δρόμο για να τερματίσεις….Φτάσαμε και στον Άνω Ποταμό λοιπόν και από κάτω ακούγονταν οι σφυρίχτρες του τερματισμού των γρήγορων…κάναμε πως δεν ακούσαμε τίποτα, γιατί ο δρόμος έχει και συνέχεια. Ανηφορίζουμε λοιπόν, μέσα από το μονοπάτι προς Λαγκάδα. Εκεί, πιάσαμε και κουβέντα με το Νίκο, εναν δρομέα, όπου μιλήσαμε για τον επερχόμενο αγώνα της Ηρακλειάς, στις 22 με 25 Ιουνίου. Να μας έρθεις του είπα του Νίκου κι εκείνος , απάντησε, πως δεν γίνεται αλλιώς. Είναι προγραμματισμένος να είναι εκεί… να ξέρετε, εγώ την Λαγκάδα την ανεβαίνω , για να δω την αγαπημένη μορφή του νησιού για εμένα. Την αγαπημένη όλων, την κυρά Φανή….μάλιστα φέτος, έπεσε σύρμα από την κόρη, πως “μαμά έλα, ήρθε ο Γιάννης”. Αλήθεια σας λέω , αυτό δεν το περίμενα. Μεγάλη συγκίνηση που την είδαμε, της μιλήσαμε , μας έδωσε την ευχή της και για ακόμη μια φορά 2 γαρίφαλα από την γλάστρα της. Την μάδισε την κακομοίρα την γλάστρα. Του χρόνου θα ζητήσω να την πάρω μαζί μου και θα φτιάξει νέο φυτό. Έχει χρόνια μπροστά της η κυρά Φανή μας. Την αγάπη μας στην οικογένεια και να μας την προσέχετε….
Τώρα ήρθε η ώρα να ακολουθήσουμε το μονοπάτι για τα Θολάρια, το τελευταίο δύσκολο κομμάτι της διαδρομ΄ής. Κάπου εκεί ήταν κρυμμένοι και οι ακούραστοι εργάτες της ΕΔΟΚ Αμοργού, που συνδράμουν πάντα σε τέτοιου είδους δράσεις. Αχρείαστοι να είναι. Τους ευχαριστούμε, γιατί με εκείνους στο βουνό, νιωθουμε μια ασφάλεια… Θολάρια λοιπόν, σφυρίχτρες, φασαρία, ξεκούραση ολιγόλεπτη για γλυκάκι, νερό, αποκατάσταση και πάμε για κατηφόρα….πολύ κατηφόρα λέμε….και στο βάθος, παραλία. Η παραλία που δίνει το σήμα στον εγκέφαλο, πως έφτασες, όλα πήγαν καλά και σε λίγο τερματίζεις….Να, βλέπω και την Ελένη να μας περιμένει στο δυσκολότερο σκαλοπάτι του αγώνα , εκείνο που αν δεν το ανέβεις, θα μείνεις για πάντα στην άμμο . Έλα…έλα πάμε, ανέβα από εδώ και η σφυρίχτρα της , μας πήρε τα αυτιά….χαχα. Η Ιωάννα, η Δέσποινα, η Φανή, η Αναστασία, η Κατερίνα, ο Σ΄ίμος, η Ειρήνη και πόσοι ακόμη, όλοι εκεί……ήρθαν ήρθαν φώναζαν , αλλά ποιος τους άκουγε. Όλοι ήταν στην παραλία.
Για λίγο νιώσαμε εκτός τόπου και χρόνου. Δεν ξέρω αν το ένιωσαν και άλλοι που έτυχε να ξανατρέξουν και να τερματίσουν. ο τερματισμός φέτος, ήταν εντελώς διαφορετικός. Έγινε εκεί στον δρόμο, καταμεσής και καμία σχέση δεν είχε με των περασμένων ετών. Ας αλπίσουμε τα έργα να τελειώσουν σύντομα και την επόμενη χρονι΄ά, όλα στην θέση τους. Μπανάκι και ξεκούραση, γιατί το βράδυ έχει γλέντι…
Ήρθε η στιγμή λοιπόν, που όλοι περιμέναμε. Ας ξεκινήσουμε όμως πρώτα , έχοντας πιάσει μια καλή θέση για να κάνουμε τις λήψεις μας, αλλά και για να σέρνυμε πρώτοι τον χορό, σε κάθε ευκαιρία….λέμε τώρα. Κρασάκι ήπιε η παρέα και μπυρίτσα Fix Άνευ λεμόνι. Να σας πιω πως άνοιξα και τρεις και τις κατάβσα σχεδόν μονορούφι ? Δροσιστική, απολαυστική και γευστικότατη. Ακούτε εσείς εκεί στην Ηρακλειά ? Τέτοιες να μας ποτίσετε κι εμάς. Ξεκίνησαν λοιπόν σιγά σιγά οι βραβεύσεις, παρουσία του Δημάρχου Αμοργού Λευτέρη Καραϊσκου, της Αντειπεριφερειάρχη Νοτίου Αιγαίου Ευδοκίας Κατσάνη, της Αντιδημάρχου Αμοργού Πόπης Δεσποτίδη , πλήθους αθλητών , επισκεπτών και ντόπιων. Χειροκρότημα, αποθέωση και βεγγαλικά για τους πρώτους και τις πρώτες των πρώτων. Τα αποτελέσματα των αγώνων, θα τα βρείτε στην σελίδα της διοργάνωσης.
Συγχρόνως να σας πούμε, πως έβγαινε δειλά δειλά και το πατατάτο και το μοίραζαν οι ακούραστοι εθελοντές στα τραπέζια μας. Καυτό , νοστιμότατο , εξαιρετικό. Δεν υπάρχουν λόγια για αυτή την γεύση του κατσικού και της πατάτας. Χίλια μπράβο στους μάγειρες και ας ρίξουμε και δύο γυροβολιές για πάρτη τους…ας αρχίσουν οι χωροί λοιπόν…..
Βιολί, κιθάρα, λάουτο, τραγούδι, χωρός , που τράβηξε μέχρι τις πρωινές ώρες , που άλλωστε δεν μας κυνηγούσε και κανείς, γιατί θα φεύγαμε την μεθεπόμενη. Μιλάμε ζήσαμε και πάλι μεγάλες στιγμές στην Αμοργό μας….
Ακούραστοι εργάτες της Αμοργού, έχετε γεια και στο επανιδείν. Να ξέρετε ο τελευταίος κακός της υπόθεσης είναι ο καπετάνιος του Blue Star Paros….έπρεπε να έβγαζε από μόνος του απαγορευτικό και να μας κρατούσε εκεί για μια δεκαετία ακόμη…..