- Γιάννης Ζερβάκης…. θα σου ταίριαζε το “ένας Κρητικός στην κουζίνα σας” ? Να στο φτιάξω λίγο για να γίνω κατανοητός…Τρως, μαγειρεύεις, ανακατεύεσαι με τα πίτουρα? ….πως βλέπεις την κουζίνα γενικά ?
Εγώ θα το διατύπωνα διαφορετικά,
<<Mοναχικός Κρητικός στην κουζίνα του ψάχνει>>
Η σχέση μου με την κουζίνα ξεκίνησε από νωρίς, στα 14 οπότε και άρχισα να μένω μόνος. Εκ των πραγμάτων αναγκάστηκα να μάθω να μαγειρεύω, ακόμα και παστίτσιο. Από τότε, μέχρι σήμερα, έχω δοκιμάσει και έχω πειραματιστεί με διαφορετικές γεύσεις, υλικά, συνδυασμούς. Πλέον, έχω καταλήξει σε συνταγές που ξεφεύγουν από τα συνηθισμένα και τα κλασικά. Κατά βάση είναι δικές μου συνταγές, που σαν κύριο συστατικό τους έχουν συνδυασμό υπερτροφών (superfoods). Σε αυτό βοήθησε βέβαια και το γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια υπάρχει μια στροφή στην πιο υγιεινή διατροφή και πλέον είναι εύκολο να βρεις σε καταστήματα εναλλακτικά και πιο «ψαγμένα» τρόφιμα. Οι συνταγές μου όμως αυτές, απ’ότι φαίνεται, αρέσουν μόνο σε εμένα, οπότε καταλήγω να τρώω σχεδόν πάντα μόνος στην κουζίνα. Αν είσαι αρκετά τολμηρός και δε φοβάσαι να δοκιμάσεις κάτι νέο, σε προσκαλώ στο σπίτι μου στην Κρήτη να σου μαγειρέψω. Αν δε σε πείθω, σου δίνω και ένα καλό κίνητρο, το γεύμα θα συνοδεύεται από παραδοσιακή ρακί, δικής μου παραγωγής.
- Ένας λαγός αν ένιωθε πως τον κυνηγάς θα είχε πρόβλημα. Σπριντάρεις και προσπερνάς κατά ριπάς. Σου αρέσει να το κάνεις ? Εσένα σου αρέσει το “feeling” πως κάποιος σε κυνηγά ?
Ο μόνος λαγός που θα είχε πρόβλημα είναι αυτός που θα σεβριριζόταν στο πιάτο μου. Πέρα από την πλάκα, όλα είναι μέσα στο παιχνίδι. Όταν είσαι νέος και έχεις τον ενθουσιασμό, την όρεξη και την απίστευτη ενεργητικότητα που σου δίνει το νεαρό της ηλικίας, ενδέχεται να κάνεις και πράγματα για τα οποία αργότερα μπορεί να μετανιώνεις. Σαφώς και το έχω κάνει και το κάνω και τώρα. Ίσως αλλάζει πλέον ο τρόπος που το κάνω. Μεγαλώνω, γίνομαι πιο ώριμος και μπορώ να σταθμίζω καλύτερα καταστάσεις και να ελέγχω το μυαλό και το σώμα μου. Όσο για το αν μου αρέσει το ‘feeling’ πως κάποιος με κυνηγά θα σου απαντήσω, πως αν δε σε κυνηγά κάποιος δεν βγαίνεις πρώτος. Για να είσαι πρώτος σημαίνει ότι κάποιος ακολουθεί. Όσο πιο καλός είναι αυτός που σε κυνηγά, τόσο πιο σπουδαία είναι και η πρωτιά. Και θα κλείσω αυτήν την ερώτηση με ένα σύνθημα που διάβασα σε έναν τοίχο «αν ήταν εύκολο, δε θα είχε αξία».
- Ο στρατός με την γενική του έννοια, είναι ένα ασφαλές καταφύγιο για έναν αθλητή με τις δικές σου δεξιότητες ? Είχες τόσα χρόνια την διευκόλυνση για να κάνεις τα όνειρα-πράξη ?
Ο στρατός είναι ένα μεγάλο κεφάλαιο της ζωής μου. Είναι η δουλεία μου, η δεύτερη οικογένειά μου, η καθημερινότητά μου και κακά τα ψέματα ένας τρόπος βιοπορισμού. Στις μέρες μας, με τόση ανεργία και ανασφάλεια μπορώ να πως ότι είμαι τυχερός. Ο στρατός μου προσφέρει τα οικονομικά μέσα, όχι μόνο για να ζήσω, αλλά το πιο σημαντικό, να είμαι συγκεντρωμένος σε αυτό που κάνω, γιατί μου δίνει σιγουριά. Επίσης η πειθαρχία και η οργάνωση του επαγγέλματος αυτού, ταιριάζουν απόλυτα με τον τρόπο ζωής που έχω επιλέξει. Σαφώς και δεν είναι όλα ιδανικά. Οι απαιτήσεις του επαγγέλματος είναι πολλές. Εργάζομαι στη Ζήρο και καθημερινά μετακινούμαι Σητεία – Ζήρο.(32 Χιλ) Οι υπηρεσίες, οι βάρδιες, οι καθημερινές μετακινήσεις σε μεγάλη απόσταση, πολλές φορές με κρατάνε πίσω από τις προπονήσεις μου. Είμαι 17 χρόνια σε αυτό το πόστο. Δεν έχω κάποια ιδιαίτερη μεταχείριση ή διευκόλυνση σε σχέση με τους άλλους συναδέλφους μου. Η διευκόλυνση που πραγματικά θα ήθελα να είχα, αφορά μια μετάθεση σε μεγαλύτερη πόλη, με σωστές αθλητικές εγκαταστάσεις και υποδομές, καθώς στη Σητεία δεν υπάρχει καν στάδιο. Όλες οι προπονήσεις γίνονται στο δρόμο και πολλές φορές σε αντίξοες συνθήκες. Ελπίζω κάποια στιγμή στο μέλλον να γίνουν καλύτερα τα πράγματα και να τρέξω αυτό που πραγματικά μπορώ.
- Κάθε αγώνας είναι ξεχωριστός. Πήγαινε τον χρόνο πίσω και θυμήσου την πιο “ένδοξη” στιγμή σου.
Έχω κερδίσει πολλούς αγώνες, άλλες φορές πιο εύκολα ,άλλες πιο δύσκολα. Η κάθε νίκη έχει μια ξεχωριστή σημασία για εμένα. Γυρίζοντας πίσω, θα σου έλεγα ότι ξεχωρίζω δύο νίκες, ορόσημα στην πορεία μου, με απόσταση δέκα ετών η μια από την άλλη. Η μία σηματοδοτεί τη νεανική μου φάση στο τρέξιμο και η άλλη την πιο ώριμη. Η πρώτη το 2007 την ημέρα του Κλασσικού Μαραθωνίου, όταν κατάφερα για πρώτη φορά να κερδίσω την πρώτη θέση στην απόσταση των 5km. Για πρώτη φορά μπόρεσα να ξεπεράσω τους φόβους μου, να πιστέψω στα πόδια και στο μυαλό μου και να ανέβω στο ψηλότερο βάθρο. Ήταν σαν να ξεκλείδωσε ένα μαγικό κουτί και από κει και πέρα κατάφερα να έχω σπουδαίες διακρίσεις. Η δεύτερη που ξεχωρίζω ήταν το 2017 στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Ημιμαραθωνίου της Αθήνας. Η πρώτη θέση στον Ημιμαραθώνιο ήταν σημαντική, όχι τόσο γιατί βγήκα πρώτος με ένα σπουδαίο αντίπαλο, φίλο και άνθρωπο, τον Κώστα Γκελαούζο, σε έναν εκπληκτικό αγώνα όπου τρέχαμε στήθος με στήθος για 21 χιλιόμετρα μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο, αλλά όσο για καθαρά προσωπικούς λόγους. Το 2012 απεβίωσε ο πατέρας μου. Συνέπεια του δυσάρεστου αυτού γεγονότος ήταν να σταματήσω το τρέξιμο για 3 ολόκληρα χρόνια. Πήρα αρκετά κιλά και έμεινα πίσω στις προπονήσεις μου. Όταν σιγά σιγά αποφάσισα ότι πρέπει να επανέλθω και να σταθώ δυναμικά στα πόδια μου, τα πράγματα δεν ήταν τόσο εύκολα. Μέσα από σκληρή δουλειά, προσπάθεια, πειθαρχία, υπομονή και φυσικά με την πολύτιμη βοήθεια του ομοσπονδιακού προπονητή κύριου Δημήτρη Θεοδωρίδη και της ομάδας μου Α.Ο. Τρίτων Χαλκίδας, άρχισα να βρίσκω ξανά τον εαυτό μου. Η νίκη στον ημιμαραθώριο λοιπόν, δεν ήταν μόνο το ξύπνημα του παλιού μου εαυτού, αλλά και η αρχή μιας καινούριας εποχής για εμένα, πιο ώριμης και συνειδητοποιημένης για το τι ακριβώς έχω θέσει ως στόχο για το μέλλον.
- Τι σου έχει λείψει από τα παιδικά σου χρόνια ? Το ποδήλατο με τους φίλους, μπάλα στις αλάνες, βόλεϋ στις παραλίες της Κρήτης με τις τουρίστριες να σας “χαζεύουν” ?
“Ξεκίνησα να τρέχω σε ηλικία 7 ετών. Ήταν κάτι που μου άρεσε και σύντομα κατάλαβα ότι έχω ταλέντο. Η οικογένειά μου με στήριξε σε αυτό. Ήμουν τυχερός που μεγάλωσα σε μια μικρή πόλη όπως η Σητεία. Στις μικρές πόλεις όλα είναι κοντά και πιο εύκολα. Μπορείς να παίξεις, να τρέξεις, να πας βόλτα με τους φίλους σου και να αλητέψεις. Δεν μπορώ να πω ότι στερήθηκα πολλά στην παιδική μου ηλικία. Αργότερα στην εφηβεία, γύρω στα 12, όταν έβγαλα δελτίο ΣΕΓΑΣ, μπήκα στον Σητειακό Αθλητικό Όμιλο και με ανέλαβε ο Μιχάλης Γωνιωτάκης ως προπονητής, εκεί τα πράγματα άρχισαν να σοβαρεύουν και να περιορίζεται ο ελεύθερος μου χρόνος. Σιγά σιγά άρχισα να μην κάνω τα ίδια πράγματα με τους συμμαθητές μου, να περιορίζονται οι βόλτες και οι παρέες. Όμως αυτό δε με ενόχλησε ποτέ. Είχα υψηλούς στόχους και προσδοκίες από τον εαυτό μου. Ήξερα πολύ καλά ότι για να τους πετύχω έπρεπε να δουλέψω σκληρά. Κάθε φορά που πετύχαινα μια νίκη έθετα ακόμα πιο υψηλούς στόχους. Με τα χρόνια έγινε τρόπος ζωής, η καθημερινότητά μου. Όπως καταλαβαίνεις ο δρόμος προς την επιτυχία είναι μοναχικός. Αν αντέχεις τη μοναξιά και την πειθαρχία προχωράς. Αν όχι, σταματάς. Όσο για τις τουρίστριες και το beachvolley, μπορώ να πω ότι πάντα έβρισκα το χρόνο για μια μικρή βόλτα στις όμορφες παραλίες της Κρήτης τα καλοκαίρια. “
- Πόσα χρόνια θα τρέχει ακόμη ο Ζερβάκης με τις ίδιες ταχύτητες ? Ποιο είναι το όριο ?
Έχω ένα μότο~ rule your mind or your mind will rule you ~
(έλεγξε το μυαλό σου γιατί διαφορετικά θα σε ελέγξει εκείνο). Όπως σου είπα και πιο πάνω, μεγαλώνω, ωριμάζω και ελέγχω καλύτερα το μυαλό μου. Ο Ζερβάκης λοιπόν θα τρέχει ακόμα για πολλά χρόνια, γιατί μπορεί να ελέγξει το μυαλό του και έχει μάθει από τα λάθη του. Όσο για το όριο; Αυτό, ούτε εγώ το ξέρω. Όριο δεν υπάρχει. Το βασικό ζητούμενο είναι να είμαστε υγιείς και στο σώμα και στο μυαλό και να προσπαθούμε κάθε φορά να ξεπεράσουμε τα όρια και τους φραγμούς που μας βάζει το δικό μας το μυαλό.
Τελειώνοντας ήθελα να ευχαριστήσω την Saucony Greece που όλα αυτά τα χρόνια είναι δίπλα μου, έχουμε μια άριστη συνεργασία και μου προσφέρει απλόχερα ό,τι αθλητικό υλικό χρειάζομαι για τις προπονήσεις και τούς αγώνες μου. Ένα μεγάλο ευχαριστώ φυσικά και σ’ εσάς για την πολύ όμορφη συνέντευξη που κάναμε. Αυτά, εμάς τους αθλητές, μας κάνουν πιο δυνατούς για να μπορέσουμε να συνεχίσουμε. Ευχαριστώ και πάλι!!
Γράψε μας τώρα και μια μαντινάδα αφιερωμένη στο freerun. Την επανερχόμενη ιστοσελίδα μας που δεν θα ταράξει τα νερά, απλά θα προσθέσει το δικό της “κύμα” ! Για να σε δούμε ….
~ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΕ ΣΚΛΗΡΑ ΚΑΙ ΟΤΑΝ ΓΕΥΤΕΙΣ ΤΟΝ ΣΤΟΧΟ
ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΔΙΑΓΡΑΦΕΙ ΜΟΝΟΜΙΑΣ ,ΤΟΝ ΚΟΠΟ ΚΑΙ ΤΟ ΜΟΧΘΟ~
Γιάννης Ζερβάκης…
Επίσης βάλτε να ακούσετε δυνατά τους στίχους από ένα αγαπημένο μου κρητικό τραγούδι, που ακούω όταν τρέχω.
Δημιούργημα του Λεωνίδα Μπαλάφα και του συνονόματου Γεωργ. Νικ. Ζερβάκη
“Άντε να σταθώ στα πόδια μου μετά από τόσα χτυπήματα
έχω ξεχάσει τα βήματα μα δε με παίρνει να πω δεν μπορώ
πρέπει να μπώ στο χορό…“
Αφιερωμένο…
Καλή ακρόαση..
Μήνυμα του συντάκτη…..
Τον Γιάννη τον γνωρίσαμε στον αγώνα “Τρέχουμε στην Ηρακλειά“, φέτος το καλοκαίρι του 2019. Εκτός του ότι διαπυστώσαμε πως είναι πολύ καλός χορευτής , είναι και αξιόλογος χαρακτήρας. Τον ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο που μας αφιέρωσε και έχω και την έκπληξη στο “τσεπάκι” μου, γιατί ο Γιάννης θα συνεισφέρει και στην δράση του #givemeyourbook , με τον δικό του τρόπο.
Οι φωτογραφίες που δημοσιεύσαμε είναι σταλμένες από τον ίδιο σε εμάς, από το προσωπικό του αρχείο, που προφανώς είναι και αυτές από κάπου σταλμένες ή κατεβασμένες. Αν κάποιος ή ο ίδιος ο δημιουργός θέλει, παρακαλώ να μας στείλει ενημέρωση να τον αναφέρουμε με credits στο δημοσίευμα.