Κατευθείαν στα δύσκολα λοιπόν Παναγιώτα… Όταν γνωριστήκαμε στον Λέβαδο, μου είπες πως κατάφερες να χάσεις πολλά κιλά καθώς ήσουν υπέρβαρη. Πάμε από τα παιδικά χρόνια λοιπόν.. …
Λοιπόν σαν παιδί ήμουν αδύνατο. Έκανα ενόργανη. Δυστυχώς δεν ήμουν καλή. Είχα πολλούς τραυματισμούς. Όποτε τη σταμάτησα. Έκανα γυμναστήριο για να κρατιέμαι, αλλά μια εξάρθρωση στον ώμο μου, με έκανε να τα παρατήσω όλα. Τότε άρχισε η “πάνω” βόλτα. Τα κιλά λόγω των πανελληνίων αυξάνονταν τρελά. Τελειώνω πανελλήνιες, περνάω στην θεολογική σχολή στην Αθήνα κ αρχίζω να προσπαθώ να ρυθμίσω το βάρος μου. Ήμουν 87 κιλά κ έχω 1.56 ύψος. Για 4 χρόνια πάχαινα & αδυνάτιζα συνέχεια. Τελειώνω την σχολή και αποφασίζω να δώσω σε ένα μεταπτυχιακό. Αποτυγχάνω. Αρχίζω να ψάχνω για δουλειά & αποτυγχάνω. Η κατάθλιψη αρχίζει να εμφανίζεται σιγά σιγά… Όσα κιλά είχα χάσει, ξανά πάλι στα 90!
Τι συνέβη λοιπόν στην ζωή σου ? Τι σε έκανε να αλλάξεις τρόπο ζωής ?
Ήταν κάποια στιγμή που εμφανίστηκε ο πατέρας μου, πρώην μαραθωνοδρόμος & μου λέει:” 2 πράγματα θα συμβούν…ή θα αρχίσουμε να βγαίνουμε έξω κ να περπατάμε μαζί ή θα πας σε ψυχολόγο. Δεν μπορώ να σε βλέπω πάνω σε ένα κρεβάτι κ να τρως…” . Κάπως έτσι ξεκίνησα να περπατάω. Εκει για έναν χρόνο προσπαθούσα να βρω την δυναμη να τα βρω με τον αποτυχημένο εαυτό μου. Έβγαινα & περπάταγα μαζί του κάθε μέρα για 2 ώρες. Άρχισα να χάνω κάποια κιλά & κάπως έτσι μου προτείνει να τον συνοδεύω για λίγο, όταν πήγαινε να τρέξει. Δεν άργησε πολύ & το τρέξιμο μου έγινε αγάπη . Εκείνη την χρονιά (2010 ) μονάχα έτρεχα και έψαχνα για δουλειά. Την επόμενη πήρα την ρεβάνς!. Δίνω σε ένα μεταπτυχιακό και περνάω! Όποτε βρήκα ψυχολογία. Το τρέξιμο με δυνάμωσε. Βρίσκω δρομικη παρέα στα παιδιά της φλόγας ( σύλλογος γονέων παιδιών με καρκίνο & νεοπλασματικές ασθένειες). Το τελειώνω το μεταπτυχιακό. Από δουλειά πάλι τίποτα! Οκ.. πάμε για άλλες σπουδές & ταυτόχρονα για να τρέξω τον πρώτο μου Μαραθώνιο! Μπαίνω σε νέο μεταπτυχιακό πάνω στην ειδική αγωγή, τερματίζω τον Κλασσικό Μαραθώνιο & στο καπάκι μετά από ένα χρόνο σπουδών σε αυτό το αντικείμενο, βρίσκω την πρώτη μου δουλειά!!! Το τρέξιμο πια εθισμός! Μου καθάριζε το μυαλό και μου έδωσε αυτοπεποίθηση!. Μετά από καιρό, όταν αποφάσισα να κάνω και την πρώτη μεγάλη απόσταση (100χλμ στην Ψάθα), διεκδίκησα καλύτερη δουλειά κ τα κατάφερα.
Πως σου “καρφώθηκε” η ιδέα για το Σπάρταθλο ? Πόσο άλλαξε η ζωή σου προσπαθώντας να κάνεις τις απαραίτητες προπονήσεις.
Όσον αφορά το Σπάρταθλο…αυτό είναι μια άλλη ιστορία. 2013 τρέχω Μαραθώνιο στην Φρανκφούρτη κ πάω χάλια. Λέω , εγκαταλείπω κάθε προσπάθεια για καλό χρόνο. Με πείθουν φίλοι να ξαναπάω σε άλλον έναν. Προπονούμαι & μια μέρα στο γήπεδο Χαλάνδριου εμφανίζεται ο κ. Σκουλής. Με πλησιάζει & μου λέει. “Σε κοίταζα όση ώρα έτρεχα. Δεν κάνεις ματάκια μου για μαραθώνιο. Εσύ είσαι για υπεραποστάσεις!” Τρελάθηκα! Η ψυχή μου κ τα πόδια μου αυτό ήθελαν! Όχι γρήγορα πραγματα. Έτσι άρχισα να μπαίνω από το 2014 στην υπεραπόσταση. Το 2017 όμως φίλοι και συναθλητές από το γήπεδο του Χαλανδρίου , κάνουν μια δυναμική παρουσία στο Σπάρταθλο . 5 στους 5 τερματισμούς & μέσα σε αυτούς , ο ξάδερφος μου. Τότε τον πλησιάζω και του λέω ότι θέλω κι εγώ! Έγινε, μου απαντά! Και κάπως έτσι βρίσκομαι να προπονούμαι ανάμεσα σε 6 πια σπαρταθλητες!
2019 λοιπόν, στέκεσαι στην γραμμή αφετηρίας στις Στήλες Ολυμπίου Διός και περιμένεις το “μπαμ” για να φύγεις για Σπάρτη. Μετά από τα χιλιόμετρα που διάνυσες , εύκολα ή δύσκολα , έφτασες στο άγαλμα του Λεωνίδα. Τα κατάφερες…. δώσε μας συναισθήματα..
Τα χλμ μέχρι τον Λεωνίδα ήταν δύσκολα. Ανηφόρες, κατηφόρες, βουνό, άσφαλτος, πολλή ζέστη, κρύο και υγρασία το πρωί και όλα αυτά μαζί με άγχος για να είμαι καλά με τον χρόνο και τις ”πόρτες”. Στο 157χλμ , στην βάση του βουνού, ήθελα να εγκαταλείψω. Ο προπόνητής μου , ο άντρας μου και ένα team φίλων με περιέλαβαν. Μου έκαναν μασαζ, με τάισαν και με ”έσπρωξαν” μέσα στο βουνό. Δεν με άφηναν με τίποτα σε αυτό το σημείο να εγκαταλείψω. Τα κατάφεραν! Η ψυχολογία μου ανέβηκε και ο ρυθμός μου επίσης! Μετά από 35.27′ ώρες βλέπω το άγαλμα….. Δεν καταλάβαινα και πολλά! Το μόνο που θυμάμαι είναι η σιγουριά και η περηφάνια στο πρόσωπο του coach – ξάδερφου και το χαμένο βλέμμα του πατέρα και του άντρα μου….Κράταγα περήφανα την Ελληνική σημαία και περπάταγα προς τον μεγάλο Βασιλιά. Από πίσω μου, με μια Ελληνική σημαία ο πατέρας μου, ο άντρας μου και ο coach…..Φτάνω μπροστά από τον Βασιλιά. Βγάζω τα παπούτσια μου και του τα αφιερώνω….Τα τίμησα και ανήκαν όχι σε “αυτόν”, αλλά σε αυτό που συμβολίζει για τους δρομείς, τον δρόμο, την υπερπροσπάθεια, το αδύνατον…. Μετά δεν θυμάμαι και πολλά…Υπήρξαν αγκαλιές, φιλιά και η ευχή ενός φανταστικού σπαρταθλητή, του Κρυστάλλη ”να πάρω τα όσα μου δίδαξε ο δρόμος και να γίνω καλύτερος άνθρωπος, πιο δυνατός, ακόμα πιο αληθινός”.
Ήρθε η ώρα της χαλάρωσης…πάμε στις light ερωτήσεις..Τα ταξίδια που κάνετε με τον Σταύρο τον σύζυγό σου (εσωτερικού ή εξωτερικού), εμπεριέχουν και αγώνες στον σχεδιασμό ή πάτε καθαρά για διακοπές ?
Χαχαχα! Ταξίδια!! πήγαμε Ρουμανία και ετοιμαζόμαστε για Βρυξέλλες. Υπάρχουν ταξίδια εντός Ελλάδας για αγώνες, αλλά αυτά είναι καθαρά για αναψυχή!
Πότε διάβασες για τελευταία φορά βιβλίο και πιο ήταν αυτό ?
Βιβλίο? τώρα τελείωσα του Ντιν Καρνάζη ΄΄ο Δρόμος προς την Σπάρτη΄΄. Καλό, αλλά εγώ το έζησα καλύτερα.
Πότε πήγες τελευταία φορά σινεμά και τι είδες ?
Σινεμά? Πηγαίνουμε, αλλά το αποφεύγω γιατί κοιμάμαι! Δεν τα πάω καλά με τις οθόνες!
Vegan , Vegeterian ή έχεις τα πάντα στην διατροφή σου ?
Κρεατοφάγος! Κάνω ισορροπημένη διατροφή γιατί είμαι λιχούδα και έχω προδιάθεση για να ξαναπάρω τα χαμένα κιλά! Μαγειρεύω αρκετά και περνάω καλά μέσα στην κουζίνα!
Αεροπλάνο, πλοίο ή τρένο ?
Ταξίδι και με αεροπλάνο και με πλοίο και με τρένο! αρκεί να υπάρχει καλή παρέα! Φυσικά καφέ με φίλες και κουτσομπολιό! Στα νιάτα μου υπήρξαν και μπαράκια, αλλά από την στιγμή που ξεκίνησα να τρέχω, τα έκοψα, απόλυτα συνειδητά!
Ποιον θες να ευχαριστήσεις μέσα από αυτές τις γραμμές ?
Τέλος θα ήθελα να ευχαριστήσω τον Σταύρο, που με αντέχει!!! τον πατέρα, που και αυτόν έχω ταλαιπωρήσει με τα καπρίτσια μου, τον coach- ξάδερφο (Μάριο Μιχόπουλο) και το παρεάκι μας ( Μανώλη Καραδημητρίου, Τζο Μαντά, Σπύρο Κοτζαμπαση)!
Παναγιώτα να σε ευχαριστήσω κι εγώ για τον χρόνο που διέθεσες και ελπίζω να μην με κυνηγάς την επόμενη φορά που θα με δεις….γιατί εγώ δεν έχω τις αντοχές σου και θα με πιάσεις ! Καλή συνέχεια σε ότι κάνεις στην ζωή σου.
Γραφτείτε στο κανάλι μας στο Youtube για δρομικά βίντεο.