Στο “Μην Πυροβολείς τα Σπουργίτια”, δεύτερο έργο της τριλογίας του Θεοδόση Πελεγρίνη, ένα νέο παίγνιο επινοείται εκ του μηδενός στην εμμονική και απεγνωσμένη προσπάθεια να προσδοθεί ένα νόημα στο βίο. Η πρωτοβουλία κινήσεων ανήκει τώρα στο Λάκη (στο πρώτο έργο, “Το Τρύπιο Βαρέλι”, ο Μάκης ήταν εκείνος που επιχειρούσε να εμπλέξει τον άλλον στο εύρημά του). Ωστόσο, το προς αναζήτηση νόημα θα αποδειχθεί ότι δεν είναι τίποτα περισσότερο από το ίδιο το παιχνίδι.
Όταν πρόκειται για το παιχνίδι της εξουσίας, όπως εδώ, επιδιώκεται η “χαρά της εκδίκησης” (σ. 39 ) και θα αποδειχθεί πρόσκαιρη και αυτή. Το σαιξπηρικό έργο, “Βασιλιάς Ληρ”, γύρω από το οποίο περιστρέφεται το παίγνιο, φέρει όλα τα γνωρίσματα του εξουσιαστικού φαινομένου: υποκρισία, εξαπάτηση, ψευδαίσθηση, εκδίκηση, ματαιοδοξία. Ο Σαίξπηρ θα πει με το στόμα ενός εκ των προσώπων της τραγωδίας του “εκείνος όπου χαίρεται και ηδονάς και πλούτη και όσα του χαρίζετε θαρρεί πως τα ορίζει και ούτε θέλει να ιδεί εκεί, που δεν τον καίει, τη δύναμή σας, ω θεοί, και εκείνος ας τη νοιώσει, ώστε με μοίρασμα σωστό να παύσει η αδικία κι ό, τι είναι αρκετόν να έχει ο καθένας!”. Η δικαιοσύνη, όμως, των ανθρώπων, η μόνη γνωστή δικαιοσύνη, φαντάζει ατελής, αφού δε δύναται να αποτρέψει τη θυσία αθώων. Εδώ, το παράλογο εμφανίζεται σε όλο του το ανάπτυγμα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είναι προτιμότερη η παραίτηση αντί της προσπάθειας να αποφευχθεί η αδικία και η πρόκληση πόνου.
Το σαιξπηρικό έργο συνάδει με την υπόθεση του έργου του Θ. Πελεγρίνη και από την άποψη ότι τα αμαρτήματα των γονέων/ γεννητόρων (δημιουργών των παιγνίων) συμπαρασύρουν αθώους, τα τέκνα. Όπως η Κορντέλια, η κόρη του Ληρ, έτσι και η νεαρή ηθοποιός στο “Μην Πυροβολείς τα Σπουργίτια!” και, στο πρόσωπό της, κάθε νέος, που στο ξεκίνημα της ζωής του είναι γεμάτος όνειρα, θα λάβει το βάπτισμα στο πραγματικό με τις διαψεύσεις. Μάλιστα για αυτήν την οπτική στις ακραίες της προεκτάσεις η πορεία προς το θάνατο και προς την εκμηδένιση της ύπαρξης εκκινεί ήδη από την ημέρα της γέννησης .
Επιστρέφοντας στο θέμα της εξουσίας, η άποψη ότι αυτή δεν είναι εξ ορισμού κακή αλλά οφείλει στους φορείς της τα χαρακτηριστικά που θα λάβει, θα βρει ερείσματα και στο σαιξπηρικό έργο αναφοράς, με τους διαφορετικούς χαρακτήρες, αφενός του δίκαιου δούκα του Όλμπανυ, αφετέρου του δούκα της Κορνουάλης ή των δύο άλλων θυγατέρων του Ληρ. Τόσους αιώνες μετά και αφότου μεσολάβησε η έννοια του ταξικού κόμματος, η συζήτηση ξαναγυρνά στο χαρακτήρα των κυβερνώντων. Η πολιτική προσλαμβάνει, λοιπόν, υποκειμενικά χαρακτηριστικά, σε αντίθεση με το περί δικαίου αίσθημα που είναι διυποκειμενικό.
Έχουμε την ευκαιρία να ακούσουμε το συγγραφέα Θεοδόση Πελεγρίνη, φιλόσοφο και πολιτικό άνδρα, σε μιαν προσέγγιση που δεν είναι ex officio. Σε μιαν παράσταση που υποστηρίζεται με συνέπεια από τους συντελεστές της.
Κείμενο: Θεοδόσης Πελεγρίνης Σκηνοθεσία Σχ. Φωτισμών: Άννα Σωτρίνη Ερμηνεύουν: Θ. Πελεγρίνης, Γ. Παπαθύμνιος, Κ. Κωνσταντίνου. Σκηνικά -κοστούμια: Π. Βεάκη. Μουσική: Ευάγγ. Κάλλοου. Β. Σκηνοθέτη: Κατερίνα Μπιμπή Επικοινωνία: Άντζυ Νομικού Παραγωγή: Ατρειδών Κύκλος
(Με αφορμή την παράσταση του έργου του Θεοδόση Πελεγρίνη «Μην πυροβολείς τα Σπουργίτια» στο Θέατρο Αλκμήνη.)
Χορηγός Επικοινωνίας και Δημοσίων Σχέσεων PEAR PR