O Αλέξης Παπαμιχαήλ, είναι ο σύγχρονος θρύλος της Ελλάδος στο βάδην. Στο βάδην των 5χλμ, των 20 χλμ και των απαιτητικών 50χλμ. Ίσως αν τον αφήσουμε και παραπάνω χιλιομέτρων. Είναι ο κάτοχος των ρεκόρ και ο ξεχωριστός και ήρεμος χαρακτήρας που σε κερδίζει με μια ματιά. Τι έχει να μας πει ? Εγώ λέω αρκετά ενδιαφέροντα για πολλούς αλλά και για λίγους. Ξεκινάμε με το δεξί, με το μπάμ του αφέτη.
-Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ντόχα. Υγρασία , ζέστη , ακραίες συνθήκες. Τι έχεις να θυμάσαι, τι θες να ξεχάσεις, τι θες να ξαναζήσεις –
‘Ηταν το τέταρτο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα στην σειρά. Από το 2013 , δεν έχω χάσει κανένα.Είχαμε προετοιμαστεί ψυχολογικά για αυτόν τον αγώνα , αλλά δεν περίμενε κανείς πως θα αντιμετωπίσουμε τόσο ακραίες συνθήκες. Λίγες μέρες μάλιστα πριν τον αγώνα των 50χλμ, οι διοργανωτές μας ενημέρωσαν πως εξαιτίας της μεγάλης πιθανότητας των ακραίων καιρικών φαινομένων, ίσως ο αγώνας μας να ακυρωνόταν.Ανησυχησαμε λίγο, αλλά ό αγώνας έγινε κανονικά. Έτσι , κατάφερα να μάθω αγωνιζόμενος, πως οι άνθρωποι δεν έχουν όρια. Το κοινό αίσθημα ήταν πως ο αγώνας γίνεται μέσα σε μια σάουνα. 97% τις εκατό υγρασία, αίσθηση 49 βαθμών Κελσίου . Από τις 23.30 που ξεκίνησε ο αγώνας ώρα Ντόχα, καταφέραμε και τερματίσαμε ξημερώματα. Ο αγώνας με μία λέξη μπορεί να χαρακτηριστεί “ακραίος”. Έμεινα ικανοποιημένος από την δική μου απόδοση, μου έμειναν μόνο καλές αναμνήσεις , αλλά σίγουρα θα μπορούσα και καλύτερα. Σε κάποιο άλλο τερέν και με διαφορετικές συνθήκες αγώνα , όλα θα ήταν διαφορετικά. Δεν σκεφτήκαμε ποτέ τον χρόνο τερματισμού καθώς στο μυαλό μας ήταν ο ασφαλής τερματισμός, τον οποίο και είχα, κατακτώντας την 17η θέση΄, που ουσιαστικά ήταν μέσα στις προβλέψεις μας. Η δοκιμασία της Ντόχα , μπορεί πλέον να θεωρηθεί ως “σχολείο” για εμένα προσωπικά.
-Ξέρω για ένα project εκτός Ελλάδος που είσαι έτοιμος να πας. Για πες μας…..
Εδώ και καιρό , παρακολουθώ ένα project που έχει ξεκινήσει πριν κάποια χρόνια στην Αυστραλία. Είναι μια συνεργασία του Καθολικού Πανεπιστημίου της Αυστραλίας στην Καμπέρα με την AIS Sports Nutrition και το Ινστιτούτο της Mary MacKillop. Φέτος λοιπόν, μετά από την πρόσκληση του Πανεπιστημίου που θεωρώ και τιμή μου και χαρά μου, θα βρεθώ μαζί με άλλους 25 άντρες Ελίτ αθλητές του αγωνίσματός μας στην μακρινή όσο και καλοκαιρινή τον Ιανουάριο για εμάς Αυστραλία. Θεωρώ πως ο ίδιος αριθμος θα αφορά και αθλήτριες. Θα υποστούμε , θα έλεγα , από μετρήσεις, ειδική διατροφή , εξετάσεις και πολλά άλλα , για ένα διάστημα 30 ημερών περίπου. Το πρόγραμμα είναι αναλυτικό και υποχρεωτικό για όλους. Κάθε μέρα οι επιστημονικές ομαδες θα μας ελέγχουν για βάρος, λίπος, αίμα, VO2max κλπ. Θα ακολουθούμε όμως και το δικό τους πρόγραμμα προπόνησης, που θα το εκτελούμε όλοι μαζί. Αφού τελειώσει αυτή η διαδικασία, θα μεταβούμε για μία εβδομάδα στην Αδελαϊδα, όπου και θα λάβουμε μέρος στον 1ο αγώνα για το 2020 της IAAF , στα 20χλμ βάδην , όπου για εμένα και τον προπονητή μου θα είναι και ένα πολύ καλό τεστ, για να δω σε τι κατάσταση θα είμαι εκείνη την εποχή. Επιστρέφοντας με το καλό στην Ελλάδα θα έχω μάθει πολλά πράγματα για τον οργανισμό μου, για το σώμα μου, για τις αντοχές μου. Βλέπεις, όλοι εμείς που συμμετέχουμε γινόμαστε ηθελημένα μέρος μιας μεγάλης επιστημονικής έρευνας που κρατά χρόνια.
-Πόσο βοηθάνε οι χορηγοί έναν αθλητή της δικής σου “αξίας” ?
Πάρα πολύ. Θεωρώ την ιδιωτική πρωτοβουλία και τις χορηγίες σε αθλητές που κάνουν ατομικά αγωνίσματα, πάρα πολύ σημαντική. Το δικό μου άθλημα που θα συμπεριλάβω τους αγώνες και των 20χλμ , όσο και των 50χλμ βάδην, είναι μια συνεχής προσπάθεια κάθε χρόνο. Δεν είναι όμως μόνο η οικονομική βοήθεια που θεωρώ πολύ σπουδαία. Είναι και η ψυχολογία που αποκτούμε εμείς οι αθλητές , όταν βλέπουμε πως υπάρχουν άνθρωποι που αντιλλαμβάνονται τον κόπο μας και την προσπάθειά μας για να πετύχουμε αυτό το “κάτι”. Είναι πολύ σημαντικό οι αθλητές υψηλού επιπέδου να έχουν χορηγούς που θα τους βοηθούν αλλά και θα αναγνωρίζουν την προσπάθειά τους. Μέσα από το βήμα που μου δίνεις θα ήθελα λοιπόν να ευχαριστήσω δημοσίως τους ανθρώπους και τις εταιρείες που στέκονται στο πλευρό μου. Την Saucony , την Polar , την Medicore , την Smartframes και τον Σύλλογο που ανήκω και με υποστηρίζει τον ΑΟ Μυκόνου. Πάντα κάνω το καλύτερο που μπορώ και το γνωρίζουν καλά , όλοι τους. Τους ευχαριστώ.
-Τι θα περίμενες από την Ελλάδα του μέλλοντος για την επόμενη γενιά ?
Θα αναφερθώ στο δικό μου αγώνισμα. Η αλήθεια είναι πως υπάρχει νέο “αίμα” το οποίο νιώθω και βλέπω πως έρχεται. Μάλιστα κατά το παρελθόν έχω διαπυστώσει πως υπήρξαν αξιόλογοι αθλητές που δυστυχώς μέσα στον χρόνο, χάθηκαν. Ξέρεις τι φταίει? Κάποια στιγμή, ένας αθλητής φτάνει στην ηλικία των 20 ετών περίπου. Εκεί λοιπόν, πρέπει να αποφασίσει αν θα συνεχίσει να κάνει αυτό το άθλημα με την μορφή του πρωταθλητισμού, ή θα διαλέξει κάτι άλλο για το μέλλον του. Το ταλέντο αναδικνύεται στις μικρές ηλικίες, αλλά από εκεί και πέρα το ταλέντο δεν φτάνει, ούτε το πάθος. Πρέπει να παρθούν αποφάσεις ζωής. Πρέπει να λύσει τα όποια προβλήματα υπάρχουν , αλλά συγχρόνως πρέπει να έχει και την οικογένεια αρωγό στις αποφάσεις του. Είμαι λοιπόν επιφυλακτικός για το μέλλον στο άθλημά μου.
– Τι θα ήθελες να φέρει το 2020 για εσένα ?
Θα θεωρηθεί “κλισέ” η απάντησή μου, αλλά θα σου πω πως η υγεία είναι το πιο σημαντικό. Πιάνω το ευατό μου πολλές φορές να φοβάται έναν τραυματισμό, νιώθω μια ενόχληση και σκέφτομαι να την ξεπεράσω ανώδυνα , ακόμη και συγγενικό πρόσωπο να αρρωστήσει , μας πάει κάπως πίσω γιατί θα το σκεφτούμε, δεν γίνεται διαφορετικά. Θα σου πω λοιπόν, να έχουμε κατά το δυνατόν λιγότερα προβλήματα και να έχουμε την υγεία μας , ώστε να έχουμε την διάθεση να κάνουμε αυτό που αγαπάμε.
Ολοκληρώνοντας….
Αλέξη σε ευχαριστούμε πολύ και ευχόμαστε το νέο “ποδαρικό” που κάνεις στην ιστοσελίδα μας να είναι πετυχημένο.
Δεν θα σε χρεώσω , αρκεί να θυμηθείς να μου φέρεις το δώρο μου από Αυστραλία…Καλά να περάσεις και να ξέρεις πως υπάρχουν και χορηγοί που θα συνδράμουν με κάποιο τρόπο σε αυτό το ταξίδι….πήγαινε εσύ και θα σε ενημέρωνω κάθε μέρα……Καλό ταξίδι και καλές γιορτές.
Οι φωτό είναι επεξεργασμένες με τρόπο προφανώς ερασιτεχνικό καθώς το δημιουργικό τμήμα του ιστότοπου, δεν έχει ακόμη επανδρωθεί.